Pierwsza wzmianka o Świeradowie pochodzi z 1524 roku jako Fegebeutel. Odkryte już wtedy wody mineralne zostały wzmiankowane po raz pierwszy w 1572 roku, w książce Leonarda Thurneyssera – berlińskiego lekarza.
Pierwsza wzmianka o Świeradowie pochodzi z 1524 roku jako Fegebeutel. Odkryte już wtedy wody mineralne zostały wzmiankowane po raz pierwszy w 1572 roku, w książce Leonarda Thurneyssera – berlińskiego lekarza.
Dopiero ponad sto pięćdziesiąt lat później zostały zbadane i uznane za lecznicze. Uzdrowiskowe moce przyczyniły się do budowy Domu Zdrojowego w 1899 roku w otaczającym go Parku Zdrojowym. Świeradów był trzykrotnie plądrowany w latach 1634-1639. Jednym z powodów było przywiązanie mieszkańców ówczesnego Świeradowa do wiary protestanckiej. Również w 1642 roku Świeradów został ograbiony. W 1645 roku stacjonowały tu wojska rotmistrza Hermanna podczas szturmu zamku Gryf przez Szwedów.
W roku 1840 Świeradów liczył 1687 mieszkańców. W 1909 roku z inicjatywy prywatnego inwestora doprowadzono z Mirska linię kolejową. W 1935 r. utworzono związek, czego konsekwencją było m.in. wybudowanie drogi do Szklarskiej Poręby.
Po kapitulacji III Rzeszy w maju 1945 r. uzdrowisko zostało zajęte przez wojska radzieckie, a następnie przekazane polskiej administracji. Jego dotychczasowi mieszkańcy zostali wysiedleni do Niemiec. Wobec braku historycznej nazwy polskiej, miejscowość nazywano początkowo Wieniec-Zdrój, by ostatecznie ustalić obecną formę w plebiscycie w 1946 r. W tym samym roku osada uzyskała prawa miejskie. 1 stycznia 1973 roku do miasta włączono sąsiednie sołectwo – Czerniawę Zdrój.
Zabytki
Kościół pod wezwaniem świętego Józefa został wybudowany z inicjatywy hrabiny Marii von Schaffgotsch w latach 1898-99. Swoją nazwę kościół zawdzięcza ołtarzowi poświęconemu św. Józefowi przeniesionemu ze starej kaplicy, która tworzy integralną część obecnego kościoła. Kaplica w Świeradowie powstała już w roku 1785, poświęconą rok później pod wezwaniem św. Jana Nepomucena.
Dom Zdrojowy — Obecny budynek Domu Zdrojowego powstał w roku 1899 na podstawie projektu architekta Grossera w miejscu zniszczonego w trakcie pożaru Domu Źródlanego 14 grudnia 1895 r. Obiekt składa się z dwóch części połączonych najdłuższą na Dolnym Śląsku Halą Spacerową o długości 80 metrów. Dom Zdrojowy jest zaakcentowany wieżą zegarową o wysokości 46 metrów. Taras przed Domem Zdrojowym ma ponad 160 metrów długości. Przed Domem Zdrojowym znajduje się również sztuczna grota (kiedyś pijalnia wód mineralnych).
Łazienki Leopolda powstały przy górnym źródle w latach 1838-39. Budynek jest w kształcie czworoboku, przebudowany po pożarze w 1881 roku, w trakcie temu dobudowano drugie piętro. Budynek przeszedł również modernizację w roku 1908. Obecnie w budynku mieści się Centrum Reumatologii Goplana.
Zakład kuracji borowinowej (dawniej Łazienki Marii) powstały w 1904 roku. W budynku można korzystać z zabiegów borowinowych. Znajdowało się tu 12 kabin do całkowitych kąpieli, poczekalnia, dwie kadzie i zbiornik do parowania kory, później również kotłownia, zbiornik na wodę mineralną i pralnia parowa.
Czarci Młyn został zbudowany ok. 1890 roku. Do ok. 1951 roku młyn był napędzany kołem wodnym, jednym z nielicznych zachowanych w regionie. Wyposażenie młyna jest oryginalne, nie ulegało zmianie i jest ono typowe dla młynów gospodarczych z przełomu XIX i XX wieku.
Schronisko Na Stogu Izerskim zostało oddane do użytku 24 października 1924 roku. Jest ono wybudowane w charakterystycznym śląsko-łużyckim stylu.
