Miasto leży u podnóża masywu górskiego Meteorów, na szczytach którego znajduje się grupa prawosławnych klasztorów (monastyrów), wpisanych wraz z całym masywem na listę światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego UNESCO.
Miasto leży u podnóża masywu górskiego Meteorów, na szczytach którego znajduje się grupa prawosławnych klasztorów (monastyrów), wpisanych wraz z całym masywem na listę światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego UNESCO.
Kalambaka została zbudowana na miejscu starego miasta Eginion, które wstawiło się bohaterską obroną przeciw Rzymianom. Jest położona blisko rzeki Pinios. Dokładnie tam gdzie rzeka przepływa koło urwiska Pindosu. Kiedyś znajdowała się tam świątynia Apollona. Na jej miejscu znajduje się dzisiaj bizantyjski kościół, który zdobią cudowne freski, napisy, wielokolorowe marmurowe kolumny. Miasteczko znajduje się 21 km od Trikkali i 5 km od Meteorów, na wys. 240m n.p.m.
W samym miasteczku są manufaktury w których ręcznie wyrabia się ikony a których głównym odbiorcą są oczywiście turyści.
Po znanej bitwie pod Pydną, Aigion (Egion) odmówił rzymskiemu konsulowi Paulusowi Emiliusowi, podporządkowania się. Dlatego w niedługim czasie zostało zdobyte i złupione przez Rzymian. Od czasu do czasu wydobywane są fragmenty budowli pochodzących z tego czasu. Są one wbudowywane w mury współczesnej Kalambaki.
W końcu X wieku Kalambaka znana była jako Stagi. Znajdowała się tutaj siedziba biskupa. Dopiero od czasów rządów tureckich miejsce to znane jest jako Kalambaka, kiedy rządy sprawował tu Pasza z Larisy.
Meteory
Naszym zdaniem miejsce magiczne – i jedno z tych miejsc które trzeba koniecznie zobaczyć. Choć niekoniecznie w zorganizowanym tłumie. Osobiście na mnie ogromne wrażenie zrobiły same skały niż klasztory. A dla tych widoków które się tam roztaczają warto sie tam wybrać.
Na szczytach skał umiejscowiony jest zespół prawosławnych klasztorów (monastyrów). Początkowo wszelkie materiały potrzebne do budowy i życia mnichów wciągane były na linach, również odwiedzający mogli dostać się do monastyrów jedynie na linach. Obecnie część z monastyrów udostępniona jest dla zwiedzających i dla ich wygody wybudowano schody i pomosty.
Legenda głosi, że św. Atanazy, założyciel Wielkiego Meteora (Megalo Meteoro), najstarszego monastyru, wzniósł się na szczyt na skrzydłach orła. Tak czy inaczej, założył on pierwszy klasztor w 1336 r. Było to podczas wojen Bizancjum z Serbią i klasztory były dobrym, bo niedostępnym, schronieniem. Ukrywał się tu m.in. Jan Paleolog – następca tronu serbskiego. Okres świetności klasztory przeżywały za panowania osmańskiego sułtana Sulejmana Wspaniałego (1520-1566).
Monastyry gromadziły wtedy ogromne skarby, czerpiąc zyski z posiadłości ziemskich w Tesalii, Wołoszczyźnie i Mołdawii.
Od XVIII w. klasztory zaczęły podupadać (głównie na skutek kłótni opatów i erozji nieumiejętnie budowanych i konserwowanych budynków). W sumie wybudowano 24 klasztory (każdy na innej skale). Współcześnie tylko sześć klasztorów jest zamieszkanych i toczy się w nich normalne życie monastyczne. Są to cztery klasztory męskie i dwa żeńskie:
Ajos Nikolaos (Świętego Mikołaja Odpoczywającego),
Ajos Stefanos (Świętego Stefana),
Ajias Triados (Świętej Trójcy),
Megalo Meteoro (Wielki Meteor, Przemienienia Pańskiego),
Rusanu (Rusanu, Świętej Barbary),
Warlaam (Warłama).
Aby zwiedzić klasztory, należy mieć odpowiedni strój: długie spodnie dla mężczyzn, spódnica zakrywająca kolana i zakryte ramiona dla kobiet.
Klasztor Metamorfozy – Wielki Meteor.
Na wysokości 613m n.p.m. i 475m.w. nad korytem rzeki Pinios znajduje się, największa skała z grupy Meteorów. Na niej zbudowano klasztor Metemorfozy.
Pierwszym, który zamieszkał na tej skale był Athanasios w 1380 r. wybudował tam świątynie.Klasztor odnowili i rozbudowali dwaj mnichowie: Joasaf w latach 1387-88 i Symeon w latach 1541-42. Klasztor mawygląd okazały, swym wyglądem przyciąga wzrok. Ołtarz jest rzeźbiony w drewnie, a następnie złocony. Tron przeora jest dekorowany sentefirem (kamień szlachetny), ściany są zdobione malowidłami, które ilustrują dogmaty kościoła, historię i liturgię życia kościoła orthodoksyjnego.
Obok tego budynku znajdują się jeszcze trzy małe kościoły. Są to kościoły św. Athanasjosa, który znajduje się przy wyjściu z klasztoru, drugi kościół św. Konstantyna i św. Heleny z roku 1769, trzeci kościół św. Jana Proroka z 1600 r. Wśród relikwii znajdują się CZASZKI założycieli Joasafa i Athanasjosa, relikwie wielu świętych, oraz wota wielu cesarzy bizantyjskich i patriarchów, krzyże, obrazy, rękopisy oraz pergaminy zawierające symbole, srebrne naczynia liturgiczne. W bibliotece znajduje się 600 tomów starodruków.
Do 1923 r. wchodzono do klasztoru po sznurkowej, wiszącej drabinie lub wciągano ludzi w specjalnej SIACIE. Dzisiaj wchodzi się do klasztory wykutymi w skale korytarzami i schodami. Tą drogą wchodzą pielgrzymi do tego potężnego meteora.
Meteory są miejscem duchowego ćwiczenia, oraz miejscem poszukiwania swojej drogi życia. Tu umacnia się wiara i kształtuje osobowość. Klasztory Meteorów stały się strażnikami świadomości i tożsamości narodowej Greków. Tu kształtowała się literatura i sztuka orthodoksyjnego chrześcijaństwa.
Klasztor Wszystkich Świętych – Warlama
Pierwszym mieszkańcem tej skały był Warlaam, który w roku 1350 wybudował mały kościół pod wezwaniem Trzech Świętych oraz kilka celi dla mnichów.
W roku 1518 weszli na tą skałę dwaj bracia – Nektarios i Theofanis, którzy pochodzili ze szlacheckiej rodziny z Joaniny. Wybudowali oni od nowa kościół Trzech Świętych a także kościoły: Wszystkich Świętych i Świętego Jana Proroka. Kopuły w kościele są w kształcie krzyża. Malowidła na ścianie zrobił w roku 1458 wielki artysta z Krety – Franco Katelana, a wejściową część kościoła ozdobił malowidłami ksiądz Jerzy z Thiwa.
W 1627 r. kościół Trzech Świętych został ozdobiony freskami przez Stergiosa i Kirilosa. W 1922 r. zrobiono schody w skale, tak więc pielgrzymi wchodzą teraz bezpiecznie i wygodnie. Używana jest także siata do przenoszenia rzeczy.
Pierwsi mnisi weszli na tę skałę robiąc prowizoryczną drabinę (szczeble były wbite w skałę). Trochę później zastąpiono ją drabiną zawieszoną w powietrzu. Trzeba było dużo wysiłku i odwagi, aby w ciągu pół godziny wejść na szczyt. Wśród relikwii klasztoru (które znajdują się w skarbcu) są kości wielu świętych a także habity, krzyże, naczynia liturgiczne ze srebra, ewangelia cesarza Konstantyna, rękopisy na pergaminie, żelazny pas właścicieli klasztoru, haftowany złotym epitafium Jezusa.
Godziny otwarcia: codziennie oprócz wtorku 9.00 – 13.00 i 15.15 – 18.00.
Klasztor Świętej Trójcy
Został zbudowany w latach 1458 – 1476. Możemy się o tym dowiedzieć ze źródeł historycznych. Prawdopodobnie jego pierwszy mieszkaniec nazywał się Dometios, który był założycielem klasztoru.
Kościół Św. Trójcy jest w kształcie krzyża, ma dwie kolumny, jego kopuły są niskie, freski pochodzą z 1692 r. Przy wyjściu z klasztoru znajduje się mała kaplica wtopiona w skały, sprawia ona wrażenie, że musi to być miejsce dla doskonalenia duchowego.
Freski w kaplicy zostały namalowane przez mnichów: Damaskinosa, Arszeniosa i Jonasza. W 1888 r. została wykopana krótka dróżka którą rozbudowano w 1925 r., dodając 140 schodów, za pomocą których można wygodnie dostać się do klasztoru. Przedtem wchodzono po wiszącej drabinie jak w innych klasztorach.
Godziny otwarcia: codziennie 9.00 – 18.00.
Klasztor Świętego Mikołaja Odpoczywającego
Został zbudowany w ostatnich latach XV w. prawdopodobnie na ruinach starego. Oraniczona powierzchnia skał zmusiła budowniczych do wybudowania piętrowego budynku. Na pierwszym piętrze znajdują się kościół i refektarz mnichów. Na drugim piętrze znajdują się cele mnichów. Kościół rozpoczęto budować kilka lat wcześniej przed rokiem 1510. Była to fundacja metropolity z Larisy – Dionizjosa I świętobliwego mnicha Nikanora z Kalambaki.
Kościół jest bardzo wąski i długi, południową ścianę stanowią skały. Nawa jest obszerna , wpada dużo światła. Ze starych źródeł pisanych dowiadujemy się, że znajdowało się 10 cel mnichów i cela przeora. Dekorowanie kościoła jak mówi jeden napis, zakończono w 1527 r. Dekoracje wykonał mnich Theofanis Strelidzas, Tupiklin Bathias z Krety. Był to wybitny malarz fresków, który zdobił freskami nie tylko ten klasztor, ale również w Halkidiki i w Świętych Górach.
Godziny otwarcia: codziennie 9.00 – 18.00.
Klasztor Świętego Stefana
Skała na której znajduje się klasztor św. Stefana była zamieszkana przed 1200 r. Ma dwa kościoły. Pierwszy pod wezwaniem św. Stefana i drugi pod wezwaniem św. Haralamba. Stary kościółek św. Stefana został zbudowany prawdopodobnie w roku 1350 przez mnicha Jeremija. Jego cudowne freski z biegiem czasu, oraz od cięcia szablą zostały uszkodzone. Natomiast kościółek św. Haralamba został zbudowany przez mnichów Theofanisa i Amwriosiosa w roku 1798. Ma trzy kopuły i jest bardzo okazały. W środku znajduje się cudowny ołtarz, rzeźbiony w drewnie, święty stół mszalny – również rzeźbiony.
W 1333 r. w klasztorze przebywał cesarz bizantyjski Asdronikos III Paleologos. Od tego czasu klasztor otrzymał przydomek cesarskiego i patriarchalnego. Cesarz darował klasztorowi ziemię i dary. Dzisiaj jest połączony z innymi miejscami za pomocą mostu długości 8m. Dawniej ten most był ruchomy – ze względu na bezpieczeństwo klasztoru.
W skarbcu klasztoru obok pamiątek znajdują się: krzyże, naczynia liturgiczne, obrazy, szaty duchownych, epitafium Jezusa, rękopisy symboliczne w miniaturach złocone pasy z roku 1778, złotem haftowane rękawy Dymitriadisa Gawrila i innych. Również znajduje się tam cudowne wotum św. Haralamba. Dźwięczne hymny śpiewane przez mnichów dniem i nocą głoszą ich radość, odczuwają jak ich dusza unosi się do nieba.
Godziny otwarcia: codziennie oprócz poniedziałku 9.00 – 13.00 i 15.15 – 18.00.
Klasztor Rousanou
Otrzymał nazwę od pierwszego mieszkańca, który prawdopodobnie nazywał się Rusanos. Niestety nie znaleziono pisemnych źródeł potwierdzających ten fakt. Prawdopodobnie klasztor został założony w 1380 r. przez mnichów Nikodema i Benedykta. W 1546 r. został wyremontowany i rozbudowany przez mnichów Maksyma i Joasaf z Joaniny. Kościół ma swoje święto w dzień Metamorfozy Jezusa.
Ściany zdobią cudowne freski, znajdują się tam też wota wśród których są obrazy, naczynia liturgiczne, krzyże, szaty mnichów i relikwie świętych.
Do 1897 r. pielgrzymi wchodzili po drabinie zawieszonej w powietrzu, później w tym miejscu wybudowano dwa drewniane mosty (1930), które zapewniają wygodne wejście licznym pielgrzymom.
Godziny otwarcia: codziennie 9.00 – 18.00.
