Tunezja to kraj, gdzie warto wybrać się w poszukiwaniu słońca, ciepłego morza i niezwykłych wrażeń o każdej porze roku. To miejsce oferuje turystom nie tylko piękne plaże, pustynię, wielbłądy i ekscytujące wycieczki na quadach. To także wspaniała kultura, zabytki, ruiny antycznych miast, rzymskie mozaiki oraz akwedukty. Bogata historia i oryginalna kuchnia w otoczeniu bujnej śródziemnomorskiej roślinności to wszystko, czego potrzeba by wypocząć w kraju egzotycznym, choć znajdującym się niemalże na wyciągnięcie dłoni.
Tunezja to kraj, gdzie warto wybrać się w poszukiwaniu słońca, ciepłego morza i niezwykłych wrażeń o każdej porze roku. To miejsce oferuje turystom nie tylko piękne plaże, pustynię, wielbłądy i ekscytujące wycieczki na quadach. To także wspaniała kultura, zabytki, ruiny antycznych miast, rzymskie mozaiki oraz akwedukty. Bogata historia i oryginalna kuchnia w otoczeniu bujnej śródziemnomorskiej roślinności to wszystko, czego potrzeba by wypocząć w kraju egzotycznym, choć znajdującym się niemalże na wyciągnięcie dłoni.
Oficjalna nazwa: Republika Tunezyjska
Powierzchnia: 163 610 km2
Ludność: 10 384 000; na 1 km2 63,5
Stolica: Tunis
Ustrój: republika
Waluta: 1 dinar tunezyjski = 1000 milimów
Język: arabski (urzędowy), francuski
Religie: islam 98%, judaizm i chrześcijaństwo w mniejszości
Około roku 1200 p.n.e. do Tunezyjskiego wybrzeża dotarli kupcy z Syrii i Libanu. W 814 r. p.n.e. Fenicjanie założyli tu Kartaginę, siedzibę jednego z najbogatszych i największych antycznych mocarstw, którą w 146 r. p.n.e. zburzyli Rzymianie. W ciągu następnych stuleci Tunezje najeżdżali Wandalowie, Bizantyjczycy, Arabowie, Turcy i Francuzi. Dzisiaj do Tunezji przyjeżdża rocznie ponad 3 mln turystów.
Od 1881 r. do chwili uzyskania niepodległości w 1959r. Tunezja znajdowała się pod wpływami Francji. W 1960 r. obalono beja, Sidi Lamine, a kraj stał się republiką pod przewodnictwem prezydenta Habiba Burgiby, którego odsunięto od władzy w bezkrwawy zamachu stanu w 1987r.
Geografia – położenie
Tunezja na wybrzeżu to klimat śródziemnomorski. W okolicy Bizerty zdecydowanie morski, wilgotny, przypominający choćby Palermo, na wschodnim wybrzeżu zaś klimat jest bardziej suchy, z większymi dobowymi i rocznymi amplitudami temperatur. Na krańcach południowych aura przybiera cechy pustynne. Latem, kiedy tysiące turystów wygrzewa się na złocistych plażach, w Tunezji może być za gorąco na wycieczki po Saharze. Zimą lub wiosną, gdy temperatura w zasadzie nie przekracza 25°C, można zdecydować się na odwiedzenie ozdobionych setkami daktylowych palm pustynnych oaz.
Temperatura powietrza
| Rok | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | |
| Tunis | 18,7° | 11,6° | 12° | 13° | 15,4° | 19° | 23° | 26,3° | 27° | 24,7° | 20,3° | 16° | 12,7° |
| Tabarka | 18° | 12° | 12,7° | 13° | 15,4° | 18° | 21,4° | 24,7° | 25,3° | 23,6° | 20° | 16° | 13° |
| Gabes | 20° | 12° | 13° | 15,4° | 17,6° | 21° | 24° | 27° | 27,5° | 26° | 22° | 17° | 13° |
Klimat Tunezji
Klimat Tunezji jest zróżnicowany. Na północy panuje klimat podzwrotnikowy typu śródziemnomorskiego, natomiast na południu dominuje klimat zwrotnikowy suchy.
Roczna suma opadów wynosi odpowiednio:
– 1500 mm – góry Atlas
– 400-600 mm – wybrzeże
– 100-200 mm – południe i środkowa część kraju.
Średnia temperatura lipca wynosi od 25°C na wybrzeżu do 35°C na południu. W styczniu temperatura wynosi 10-12°C a w górach 5-6°C.
Latem znad Sahary wieje suchy, gorący wiatr Sirocco, który powoduje znaczny wzrost temperatury powietrza.
Materiał źródłowy: Popularna Encyklopedia Powszechna. Kontynenty i Państwa – Afryka. Grupa Wydawnicza Bertelsmann. Warszawa 2000
Kuchnia
Tunezja kulinarna charakteryzuje się oryginalnością i zróżnicowaną paletą smaków. Najsłynniejszą narodową potrawą Tunezji jest kuskus. W wersji królewskiej oprócz drobniutkiej semoliny w daniu znaleźć można delikatną jagnięcinę, kurczaka oraz pokrojone, pikantne kiełbaski. Inne miejscowe dania w większości charakteryzują się ostrym, wyrazistym smakiem. Najsłynniejszą przyprawą serwowanych tu potraw jest bowiem harissa, czyli pasta z papryczek chili, czosnku i kminku. Specyficzny smak tunezyjskiej kuchni poczuć można jedząc podawaną na początku posiłku przystawkę w postaci bagietki maczanej w oliwie z harissą, oliwkami i tuńczykiem. Tunezyjskim przysmakiem jest też casse-croute – rodzaj kanapki z białego chleba wypełnionego oliwkami, kaparami, sałatką warzywną i tuńczykiem, oraz smakowity brik, czyli trójkątny pieróg z nadzieniem z warzyw, baraniny i tuńczyka, obowiązkowo z dodatkiem jajek. Wielbiciele pikantnych pieczonych kiełbasek powinni koniecznie zamówić merguez, przyrządzany przeważnie z mięsa jagnięcego lub wołowego. W tradycyjnych domach miejscowych muzułmanów, podczas uroczystości rodzinnych lub na zakończenie ramadanu serwuje się mechoui – pieczonego nad ogniskiem barana. Czasem można skosztować tego specjału w lokalnej restauracji. Po tak obfitym menu Tunezyjczycy nie rezygnują z deseru. Kończące posiłek smakołyki są przeważnie bardzo słodkie i mają turecko – francuski rodowód. W Tatouine spróbować można słynnej specjalności kulinarnej, zwanej rogiem gazeli. To słodkie, orzechowo – miodowe ciasteczka. Do nich obowiązkowo podaje się herbatę, na sposób tunezyjski przyprawioną miętą, mocno osłodzoną i bardzo gorącą. Wielbicieli dobrych trunków nie rozczarują dostępne w sklepach i na targach miejscowe wina, a także daktylowy likier Thibarine i figowa wódka – Boukha.
Pamiątki
Najczęściej przywożone z tych okolic pamiątki to wyroby włókiennicze (dywany, kobierce, tkaniny), biżuteria, przedmioty z drewna oliwkowego, mosiądzu oraz aromatyczne przyprawy, perfumy i wina. Wszyscy, którzy znajdą się w pobliżu Nabeul, mogą także zainteresować się produkowaną tam w tradycyjny sposób ceramiką. Do tradycji nabywania oryginalnych pamiątek na straganach należy targowanie się. Cena wywoławcza czasem nawet dziesięciokrotnie przewyższa cenę realną. Pamiętajmy jednak o tym, że po dobiciu targu nie należy odchodzić od straganu z pustymi rękoma.
Mieszkańcy
Tunezja to kraj, w którym mówi się po arabsku (dialekt zachodni, urzędowy) i po francusku (język ten używany jest w handlu). Tunezyjczycy szybko podchwytują inne języki i szczególnie w rejonach odwiedzanych przez turystów wielu z nich bez problemu wypowie kilka zdań po polsku. Ponadto, miejscowa ludność ma opinię otwartej i gościnnej, a ich ojczyzna – najbezpieczniejszego kraju północnej Afryki. Tunezję zamieszkują przede wszystkim Arabowie, stanowiący 97% społeczeństwa. Zaledwie 1% stanowią Berberowie, żyjący w podziemnych domostwach wydrążonych w miękkich skałach. Do wnętrza berberyjskiego domu wchodzi się przez tunel prowadzący na dziedziniec o kształcie studni, wokół którego znajdują się pokoje oraz pomieszczenia gospodarskie. Użyteczną cechą wykutych w skale domów jest ich świetna ochrona zarówno przed zimowymi chłodami, jak i letnimi upałami. Na nagich szczytach wzgórz można także spotkać ufortyfikowane spichlerze, budowane przez Berberów ustępujących miejsca walecznym koczownikom przybywającym z Egiptu. Kolejny 1% tunezyjskiego społeczeństwa to Europejczycy. Tunezja jest jednym z najbardziej wyemancypowanych państw muzułmańskich na świecie. Choć islam ma tu rangę religii państwowej i oficjalnie 98% mieszkańców kraju to muzułmanie, Tunezyjki mają równe z mężczyznami szanse na wykształcenie i pracę, posiadają też prawo do rozwodu i aborcji, mogą prowadzić samochód, jeździć zagranicę, wybierać sobie męża, mieć konto w banku i dziedziczyć, co w porównaniu z innymi krajami arabskimi jest bardzo rewolucyjne. Miejscowe kobiety zawdzięczają to przede wszystkim wpływom, pochodzącej z Francji, małżonki pierwszego prezydenta niepodległej Tunezji – Habiba Burgiby.
Przyroda
Charakterystyczna roślinność tunezyjska to przede wszystkim palmy (w tym także daktylowe), drzewka pomarańczowe, oliwkowe, mandarynkowe i bananowce. Rosnące tu masami, egzotyczne kwiaty zamienia się w szlachetne destylaty o zapachu jaśminu, róży i pomarańczy. W Tunezji uprawia się także wiele gatunków hibiskusa, cenionych z uwagi na wspaniałe kwiaty. Tuż przy granicy z Algierią natkniemy się na bujne lasy, zawdzięczające swą doskonałą kondycję ulewnym zimowym deszczom, nawadniającym wzgórza Atlasu Tellskiego. Rosną tu dęby korkowe i ostrolistne, eukaliptusy, wiązy i mimozy. Jeszcze do końca XIX w. w tej okolicy spotkać można było lwy, a obecnie wciąż pojawiają się dziki. W jednej z berberyjskich wiosek – Sejnane zobaczyć można natomiast dziesiątki… bocianich gniazd, pojawiających się nawet na konstrukcjach przemysłowych. Na północny zachód od Bizerty natkniemy się na bagniste jezioro Ichkeul, będące zarazem najważniejszym parkiem narodowym Tunezji, wpisanym na światową listę rezerwatów biosfery. Od października do kwietnia zimuje tu ponad 150 tys. ptaków wodnych z terenów europejskich. Można także napotkać bawoła błotnego i podobną do kota żanetę, polującą na ptaki. Teren pustyni zamieszkują liczne, przystosowane do jej specyficznego klimatu gatunki. Wśród nich największy drapieżny ssak Sahary – lis pustynny fenek, a także jaszczurki Legarto, skorpiony i inne.
