Asyż słynie przede wszystkim ze Świętego Franciszka i to dla Niego większość turystów odwiedza miasteczko. Jednak nie wolno poprzestać na wizycie w Bazylice św. Franciszka. Urokliwe uliczki, ściany pełne kwiatów, placyki i sklepy warte są zobaczenia.
Asyż słynie przede wszystkim ze Świętego Franciszka i to dla Niego większość turystów odwiedza miasteczko. Jednak nie wolno poprzestać na wizycie w Bazylice św. Franciszka. Urokliwe uliczki, ściany pełne kwiatów, placyki i sklepy warte są zobaczenia.
W starożytności istniała na tym terenie niewielka osada etruska. W III wieku p.n.e. pod panowaniem rzymskim jako Asisium. Od XII wieku należał do Księstwa Spoleto i uczestniczył w wielu wojnach z sąsiednimi miastami, a zwłaszcza z Perugią. Pod koniec XII wieku Asyż zdobył niepodległość i w 1184 ustanowiono w nim samorząd miejski. Miasto brało udział licznych zatargach z Państwem Kościelnym, do którego zostało włączone w 1367. Dopiero w 1860 Asyż został włączony w skład Zjednoczonego Królestwa Włoch.
Miejsca, których nie można pominąć będąc w Asyżu:
– Bazylika św. Franciszka w Asyżu – XIII-wieczny kościół poświęcony św. Franciszkowi z Asyżu, znajdujący się w umbryjskim mieście Asyż.
Bazylika została zbudowana na Wzgórzu Piekielnym (nazwa szczytu związana jest z wykonywanymi na nim wyrokami śmierci), podarowanym zakonowi przez mieszkańca Asyżu, Szymona Pucciarellego. Reguła zakonu nie pozwala na posiadanie dóbr, zatem teren ten już od 1228 stanowił własność Watykanu. Dzień po kanonizacji św. Franciszka, w dniu 17 lipca 1228, papież Grzegorz IX poświęcił miejsce budowy i zmienił nazwę wzgórza na Wzgórze Rajskie.
Budowa kościoła dolnego trwała dwa lata, a w 1239 zakończono prace nad wznoszeniem bazyliki, konwentu i dzwonnicy. Klasztor powstawał równolegle z budową kościoła. Nazwa konwent została przyjęta ok. 1300 r. W 1230 przeniesiono ciało św. Franciszka do kościoła dolnego i pochowano je w krypcie pod głównym ołtarzem. Gotycko-romański kościół zaprojektował zakonnik i architekt Eliasz Bonbarone. Prace nad upiększaniem budowli trwały jeszcze wiele lat. W 1253, przed konsekracją bazyliki, zakończono je w kościele dolnym. Kościół zdobiony jest licznymi freskami autorstwa: mistrza szkoły pizańskiej – Giunta Pisano; florenckiej – Cimabue, Giotto; rzymskiej – Jacopo Torriti, Pietro Cavallini, Filippo Rusuti; oraz sienejskiej – Pietro Lorenzetti i Simone Martini. Kwestia autorstwa części z nich (m.in. Giotta) jest niepewna lub sporna.
Rozbudowa bazyliki miała miejsce w XIV i XV wieku. Ostateczny kształt został nadany w latach 1474-1476 przez papieża Sykstusa IV. Dzwonnica została zbudowana w stylu romańskim.
8 września 1997 r. silne trzęsienie ziemi spowodowało poważne uszkodzenie bazyliki. Zawaliła się część sklepienia kościoła górnego, którego spadające fragmenty zabiły czterech zakonników (jeden z nich był Polakiem). Sklepienie odbudowano. Nie udało się jednak odtworzyć uszkodzonych fragmentów fresków.
W 2000 r. Bazylika i inne zabytki franciszkańskie zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.
– Bazylika św. Klary w Asyżu – gotycka budowla postawiona w latach 1257 – 1260 na miejscu kościoła św. Jerzego, w którym początkowo pochowano i kanonizowano św. Franciszka. W kościele św. Jerzego pochowana była także św. Klara, aż do czasu postawienia bazyliki.
– Katedra św. Rufina – budowę tego romańskiego kościoła rozpoczęto w 1140 r. pod kierunkiem Jano z Gubio. W latach 1571-1578 przebudowano wnętrze katedry, pozostawiając jej fasadę ozdobioną trzema rozetami umieszczonymi nad trzema portalami oraz licznymi rzeźbami i fryzem arkadkowym. W kościele zachowana jest chrzcielnica, w której został ochrzczony św. Franciszek (w tym okresie była to jedyna chrzcielnica w Asyżu). Przed głównym ołtarzem pochowany jest św. Rufin. Przylegająca do katedry Kaplica Najświętszego Sakramentu ozdobiona jest freskami Giorettiego, Carboniego i Ciro Ferrittiego.
– Plac Ratuszowy – już w starożytności istniało w tym miejscu forum. Z tego okresu pochodzi świątynia Minerwy, którą adaptowano na kościół Matki Bożej z Lourdes. Z starożytnej świątyni pozostała jedynie fasada w porządku korynckim. W XII wieku plac istniał w obecnym kształcie. Stojąca obok kościoła wieża ratuszowa została zbudowana ok. 1275-1305. Obecnie mieści się w niej pinakoteka z dziełami szkoły umbryjskiej z okresu XII–XVIII w.
– Zamek Rocca Maggiore – zachowały się tylko ruiny zamku wybudowanego przez księcia Spoleto, Konrada z Lützen. W 1198 zamek został zdobyty przez zbuntowanych mieszkańców Asyżu. Odbudowano go w 1367. Nie zamieszkany od 1538.
Jednak nie wolno poprzestać tylko na zwiedzeniu tych zabytków. Miasto trzeba „przetuptać” i poznać klimat uliczek, pełnych kwiatów, podwórek, kapliczek. Co krok w murach domów można zobaczyć wmurowane kapliczki i obrazki świętych, o które widać, że mieszkańcy dbają. Gdy dopadnie nas zmęczenie, można napić się mroźnej wody z jednej z licznych kraników zamontowanych w ścianach.
Na słonecznych placach tętni życie, woda szumi w okazałych fontannach, dzieci biegają, dorośli bez pośpiechu piją wyśmienitą kawę, a turyści pstrykają zdjęcia:)
